نیمه‌شب است ای خدا زار و نزار آمدم            چون که خجل بوده‌ام در شب تار آمدم

این مـن و بـاران تـو ابـرِ بهارانِ تو            تا که بـشـویی مـرا غـرقِ غبار آمدم

زآتش عصیان خود اشکِ پریشان خود            سوخـتـنم را بـبـین همچو شرار آمدم

لایق رأفت نی‌ام، در خورِ رحمت نی‌ام            لطف تو باشد یقین گر به شمار آمدم

بی‌بـر و بـارم خـدا جز تو ندارم خدا            گرچه خـزانـم ولی فـصل بهـار آمدم

بندۀ دل خسته را، خستۀ پیـوسـته را            در دل شب خواندی و، وقت قرار آمدم

سائـل و بـیـچـاره‌ام مـانـده و آواره‌ام            پیش گـلـستان تو خارم و خوار آمدم

این که تـقـلّا کـنـم وصـل تـمـنّـا کـنم            خـسـته و دامن‌کـشـان دیدن یار آمدم

آمــده‌ام دل بَـــرَم، دل ز دلِ دلــبــرم            کاش نپـرسد ز من بهرِ چه کار آمدم

خـانـه به دل ساخـتـه پرده برانداخته            پــیــش رخ مــاه او آیــنــه‌دار آمــدم

همره «یاسر» کنون با دلِ لبریزِ خون            باز به درگـاه تو خـسـته و زار آمـدم